ROCKETMAN

Verhaal:

De film start met Elton John (Taron Egerton) die in een zeer extravagante outfit toekomt in een afkickkliniek en besluit zijn verhaal te doen. Hij begint met zijn jongere jaren als kleine Reginald Dwight (Matthew Illesley). Hij vertelt over zijn problemen met zijn ouders en drugs- en alcoholverslaving. Hij beschrijft hoe hij de grote Elton John werd.

Cast: 

Taron Egerton, Jamie Bell, Richard Madden, Bryce Dallas Howard, Tate Donovan, Stephen Graham, Charlie Rowe, Gemma Jones, Kit Connor, Matthew Illesley, Jason Pennycooke, Kamil Lemieszewski, Steven Mackintosh, Celinde Schoenmaker.

Regisseur: 

Dexter Fletcher

Recensie:

Rocketman is één van de beste films die ik dit jaar heb gezien. Het is een ontroerende biografie die problemen illustreert waar veel beginnende muzikanten moeite mee hebben. De film omvat de volledige essentie van Elton John’s werk.

Een grote meerwaarde van de film is de cast. Taron Egerton brengt een geweldige interpretatie van Elton John, Jamie Bell (cf. Billy Elliot) ontroert de kijker en Richard Madden laat elk meisje, ook al heeft hij een vreselijk personage, blozen door zijn charismatische karakter. De chemie tussen alle personages zit zeer goed. Je voelt de seksuele spanning tussen Elton en John Reid (Richard Madden) en zeker het misnoegen van Elton’s ouders. Het moment dat Sheila Eileen (Bryce Dallas Howard), de moeder van Elton, Elton vertelt dat er nooit iemand van hem zal houden, kan je wel in tranen uitbarsten, wat bij mij ook gebeurde…

Hierbij komen we op een aantal belangrijke thema’s doorheen de film: drugs, liefde, bedrog en depressie. Het gebruik van drugs wordt meerdere keren aangehaald in de film. Elton bereikt ook een hoogtepunt waarbij hij, op een overdreven theatrale manier, zelfmoord probeert te plegen. Depressie is wat voortvloeit uit liefde, drugs, en bedrog. Hij krijgt bijvoorbeeld nooit de affectie van zijn ouders die hij wil krijgen. Hij heeft ook moeite met zijn seksuele oriëntatie te vinden. Als hij denkt de juiste persoon, John Reid, gevonden te hebben, wordt hij letterlijk door hem uitgebuit. Zelfs de vriendschapband die hij met Bernie Taupin heeft gevormd, duwt hij weg door de drugs en zelfbeklag.

Cinematografie:

Voor de cinematografie heeft regisseur Dexter Fletcher voor de 4^de keer samengewerkt met filmmaker George Richmond (cf. Kingsman, Tomb Raider). De artistieke vrijheid die het duo heeft genomen, is tot een zeer goed eind gebracht. Ze wouden allebei dat de film werd beschouwd als “een fantasie” en niet als een biografie. Om een creatievere aanpak te kunnen nemen, had Richmond ervoor gezorgd dat hij de biografie “Bohemian Rhapsody” van Fletcher nog niet had gezien.

Er was één aspect dat Fletcher en Richmond moesten goed krijgen en dat waren de outfits van Elton in de film. Hiervoor hebben ze zich geïnspireerd op foto’s van David LaChapelle, een fotograaf die Elton John veel heeft gefotografeerd doorheen zijn carrière. De outfits van Elton geven de film, zeker de musicalnummers, een veel groter fantasiebeeld. Natuurlijk helpt de choreografie bij nummers als “Rocketman” hier ook bij.

Volgens een interview met George Richmond in de “British Cinematographer”, heeft hij geen gebruik gemaakt van een groot-formaat camera. Hij wou geen ruis op het beeld, maar hij wou ook niet dat het beeld te “proper” was.

Muziek:

Een pluspunt aan de film is uiteraard de discografie. Elton John’s nummers zijn tijdloos en Egerton kan verbazingwekkend goed zingen, wat nodig is als je Elton John speelt. Deze film kan gezien worden als een musical, maar iedereen kan hem bekijken. De cinematografie en het verhaal zijn zo mooi uitgewerkt dat het een tijdloze film kan worden.

Mijn favoriete gebrachte nummers zijn “Honky Cat” en “Saturday Night’s Alright (for fighting)”. Bij allebei voel je het fantasiebeeld. De beide nummers geven een grote energie. “Saturday Night’s Alright” kan je zeker op een fuif afspelen om er vervolgens als een gek op mee te dansen. Wat ik ook leuk vind aan de twee nummers is dat ze in de film worden gebruikt om over een lange periode van tijd te gaan. “Saturday Night’s alright’ wordt gebruikt om van jonge Reginald Dwight naar beginnende artiest te springen. In “Honky Cat” daarentegen wordt er geen gebruik gemaakt van een jump cut, maar worden er allemaal gebeurtenissen getoond op de achtergrond. Natuurlijk kan je bij het laatstgenoemde nummer ook genieten van de geweldige chemie tussen Egerton en Madden.

Conclusie:

Dus ben je fan van biografieën of van een verrassend gebracht verhaal, ga dan zeker eens kijken naar Rocketman. Heb je de film al gezien en wil je nog eens genieten van de mooie musicalnummers, dan kan je deze opnieuw bekijken op YouTube! Mijn raad: ga hem gewoon kijken. Er is voor elk wat wils in de film.

#LadiesAtTheMovies

— LM