Verhaal:
Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamig boek van Louisa May Alcott uit 1868. De film volgt het leven van de vier zussen Meg, Jo, Beth en Amy die samen met hun moeder “Marmee” thuis wonen terwijl hun vader meestrijdt in de Amerikaanse burgeroorlog. Er is meer focus op Jo’s (Saoirse Ronan) personage aangezien ze uiteindelijk degene is die het verhaal van de “Little Women” uitbrengt.
Cast:
Saoirse Ronan, Emma Watson, Florence Pugh, Eliza Scanlen, Laura Dern, Timothée Chalamet, Tracy Letts, Bob Odenkirk, James Norton, Louis Garrel, Jayne Houdyshell, Chris Cooper, Meryl Streep, Rafael Silva, Dash Barber, Hadley Robinson, Abby Quinn, Maryann Plunkett.
Regisseuse: Greta Gerwig
Recensie:
Met hoge verwachtingen ging ik op een donderdagavond Little Women bekijken in de Studio Skoop. Ik had de remake uit 1994 al gezien. Mijn moeder had ook al veel verteld over de prachtige film met Katherine Hepburn uit 1949. Eerst was ik sceptisch over nog een remake. Welke aanpak zouden ze deze keer kiezen om het bekende verhaal van Louisa May Alcott te verfilmen? De cast- en regiecombinatie klonk alvast veelbelovend, zeker de terugkerende samenwerking tussen regisseuse Greta Gerwig en Saoirse Ronan (cf. Lady Bird).
Ik kende het verhaal al en wist wat me te wachten stond. Toch was ik direct aangenaam verrast. De film bestaat uit flashforwards en flashbacks met zeven jaar ertussen. Hierdoor volgt de film geen chronologische volgorde. In het begin van de film weet je al onmiddellijk de uitkomst van de vriendschappelijke relatie tussen Jo en Laurie en dat Amy naar Europa gaat. Je weet ook al dat Beth ziek is. Dit vond ik eerst een verwarrende aanpak, zeker voor mensen die het verhaal nog niet kennen. Maar later in de film wordt alles wel duidelijk.
De cast legt een sublieme performance neer. Saoirse Ronan maakt het speelse impulsieve karakter van Jo eigen en Florence Pugh geeft de kinderachtige rebelsheid van Amy perfect weer. Timothée Chalamet zorgt ervoor dat iedereen meevoelt met zijn gebroken hart na Laurie’s afwijzing door Jo. De hele cast heeft een prachtige chemie die tot een warm geheel komt. Het moment dat Beth sterft, waar ik mij al helemaal op had voorbereid, ligt iedereen nog steeds in tranen.
Er is één iets waar ik een probleem mee had in de film. Namelijk dat Amy (Florence Pugh), de jongste zus, er ouder uitzag dan de andere zussen. Haar uiterlijk werd jonger gemaakt door middel van een froerfroe in de flashbacks, maar ik zou nooit zeggen dat ze de jongste zus is. Ze lijkt zelfs ouder dan Jo.
De regisseuse (Greta Gerwig) en de cinematograaf (Yorick Le Saux) hebben twee keuzes gemaakt die, volgens mij, de film tot een hoger niveau brengen. Het eerste is het kleurgebruik bij de flashbacks en flashforwards. In de flashbacks wordt er gebruik gemaakt van warme kleuren, het jeugdelijke van de “little women” wordt daarmee weergegeven. In de flashforwards is het kleurgebruik veel serieuzer. Over die beelden is er een grijze bijna grauwe schijn. Het tweede is het einde van de film. Er is een moment dat Jo samen met haar publicist controle over de film uitoefent, ze klimmen als het ware uit het verhaal. De publicist vindt dat haar personage moet trouwen, wat ze dan verandert. Dit beïnvloedt het einde van de film, wanneer Jo (Ronan) dan toch haar liefde geeft aan Friedrich (Louis Garrel).
Conclusie:
Als een bewonderaar van achttiende-eeuwse verfilmde boeken, raad ik iedereen aan om deze film te bekijken. Houd je dus van oude romans, spurt dan naar de bioscoop! De film gaat om met thema’s die zeer progressief zijn voor de achttiende eeuw (bijvoorbeeld Jo die geen man nodig heeft) en vandaag de dag nog steeds toepasbaar zijn (bijvoorbeeld de monoloog van Amy). Het is een perfecte film om eens te reflecteren. Als je geen fan bent van films kan je ook het boek lezen.
#LadiesAtTheMovies
— LM
Filmatre 