Emily In Paris

Verhaal:

Emily is een Amerikaanse twintiger die werkt voor een groot marketingbedrijf in Chicago. Nadat haar baas onverwachts zwanger wordt, krijgt Emily de keuze om voor haar werk een jaar naar Parijs te verhuizen. Het bedrijf heeft namelijk een kleiner marketingbedrijf in Frankrijk overgenomen waar ze de Amerikaanse werkwijze willen overbrengen. Emily ziet dit als de kans van haar leven. Ze laat haar vriend achter en besluit naar Frankrijk te gaan ondanks dat ze de taal niet eens spreekt…

Cast:

Lily Collins, Philippine Leroy-Beaulieu, Ashley Park, Lucas Bravo, Samuel Arnold, Bruno Gouery, Camille Razat, Kate Walsh, William Abadie, Arnaud Viard, Roe Hartrampf, Jean-Christophe Bouvet, Charles Martins.

Bedenker: Darren Star

Recensie:

Ik denk dat ik bijna iedere film waarin Lily Collins meespeelt al heb gezien. Ik had er dus geen problemen mee om Emily in Paris in een stuk te bekijken. Het is natuurlijk ook wel handig dat de afleveringen allemaal zo’n half uur duren en er maar tien afleveringen zijn. Maar achteraf bekeken, weet ik niet of ik blij of teleurgesteld ben dat ik mijn tijd in de serie heb gestoken. Als ik eerlijk moet zijn was de serie misschien wel tweehonderdachtenzeventig minuten te lang. Laat me uitleggen waar deze blijdschap of teleurstelling vandaan komt.

Het eerste probleem start bij de bedenker van de serie, Darren Star. Star is bekend van de succesreeks Sex and The City. Het is duidelijk dat hij met Emily in Paris een gelijksoortig succes zocht. Maar hij slaat de bal helemaal mis en de oorzaak hiervan is zeer duidelijk; Darren Star is een Amerikaan. Er is niets vervelender voor een Europeaan dan de stereotiepe kijk van Amerikanen op Europa. En daar start dus mijn grote frustratie bij Emily in Paris. De serie bevat honderden stereotypen waar we misschien eens van moeten afstappen.

Ik zal een aantal stereotypen aanhalen terwijl ik zo weinig mogelijk van het plot probeer te verklappen. Ten eerste worden Fransen onmiddellijk afgeschilderd als onsympathieke norse mensen. Bijna iedereen op Emily haar werkvloer is gemeen tegen haar. Maar eerlijk gezegd, kunnen we het hen kwalijk nemen? Wat zou jij doen als iemand zegt dat je jouw werkwijze moet veranderen als ze zelf niet eens de moeite heeft gedaan om iets van jouw cultuur te kennen? Laat staan de taal spreekt?

Ten tweede zijn er een aantal kleine clichés die mij uitermate irriteerden: alle Fransen roken, Fransen wassen hun pan niet om de smaak te bewaren, Fransen denken enkel aan seks… Op dat laatste zou ik graag even ingaan. In de serie worden Fransen soms weergegeven als seksisten. Twee voorbeelden hiervan zijn: een vrouw loopt naakt in een reclamespot terwijl ze bewonderd wordt door mannen en le vagin is een mannelijk woord ook al is een vagina een vrouwelijk lichaamsdeel. Emily ziet dit dus als seksistisch terwijl de Fransen dit zien als normaal en sexy. En daarbij vind ik het ergste nog dat de serie ervan uitgaat dat elk Frans persoon het normaal vindt om een affaire te hebben. WAAR KOMT DIT VANDAAN?

Ten derde ergerde ik mij dood aan hoe onrealistisch de serie is. Iedereen die Emily op straat tegenkomt wordt met haar bevriend of begint een stomende liefdesaffaire met haar. Haar vriendin Mindy, die ze ook zomaar op een bankje heeft ontmoet, zingt een lied in het park (natuurlijk La Vie en Rose, wat hadden we anders verwacht) en wordt ontvangen met een applaus uit alle hoeken.

Uiteraard kunnen de twee vorige voorbeelden misschien nog in het echt gebeuren, maar ik ben blij dat ik niet in de marketingwereld zit. Het onrealistische beeld dat de serie over marketing meegeeft, zou mij dan echt dwarszitten. Sinds wanneer is een aardbei van een muur eten de beste marketingstunt ooit? En hoe komt het dat elke influencer afgezaagd is, maar Emily vanzelfsprekend zeer ingenieus is?

Naast al deze slechte eigenschappen heeft de reeks natuurlijk ook een aantal goede kwaliteiten. De acteerprestaties waren niet denderend, maar ook niet vreselijk. De combinatie van een net spannend genoeg verhaal en de kortheid van de afleveringen, zorgt ervoor dat de serie net nog bingeworthy is. En dit alles neemt niet weg dat ik in de toekomst nog een serie met Lily Collins zou bekijken.

Conclusie:

Om samen te vatten: Emily in Paris is een serie om op je guilty pleasure-list te zetten. Het zit vol clichés, maar het is begrijpelijk dat twaalfjarige meisjes er plezier uit halen. Als je voorbij al de stereotypen kunt kijken, is de serie nog een goede manier om tijd te verdrijven.

#LadiesAtTheMovies

— LM